نگاه کن

 

ساعت از سکوت ترانه هم گذشته است

اگرنگاه گمانم به راه آمدنت نبود،

ساعتی پیش ، این انتظار شبانه را به خلوت ناب خواب های تو می سپردم

به چراغ همین کوچه ی کوتاه مان قسم

بارش قطره یی از ابر بارانی نگاهم کافی ست

تا از تنگه ی تولد ترانه طلوع کنی

اما

تو را به جان نفس های نرم کبوتران هرزه نشین

بیا و امشب را بی واسطه ی سکسکه های گریه کنارم باش

مگر چه می شود ، یکبار بی پوشش پرده ی باران تماشایت کنم ؟

مگر چه می شود ؟